شان نزول سوره ها - نوري

تحقیق شان نزول سوره ها - نوري
 متشکل از 15 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
 (روايتى درباره مفاد سوره ايلاف ) صفحه
در تفسير قمى در ذيل آيه ((لايلاف قريش )) آمده كه : اين سوره در باره قريش نازل شده ، چون قريش معاششان از دو رحلت تابستانى و زمستانى به يمن و شام تاءمين مى شد، از مكه پوست و محصولات دريايى و كالاهايى كه در ساحل دريا پياده مى شده از قبيل فلفل و امثال آن را بار مى كردند و به شام مى بردند، و در شام جامه و آرد خالص و حبوبات غلط مشهور است ، و صحيح آن حبوب است كه در روايت آمده )، خريدارى مى كردند، و همين مسافرت باعث مى شد وحدت و الفتى در بينشان بر قرار گردد، هر وقت به يكى از اين دو سفر دست مى زدند يكى از بزرگان قريش را رئيس خود مى كردند، و زندگيشان از اين راه تاءمين مى شد.
بعد از آنكه خداى تعالى رسول گراميش را مبعوث فرمود: مردم قريش ‍ بى نياز از سفر شدند، چون از اطراف حجاز مردم رو به آن جناب نهاده ، هم آن حضرت را زيارت مى كردند، و هم خانه خدا را، و لذا در اين سوره فرمود: ((فليعبدوا رب هذا البيت الذى اطعمهم من جوع )) پس رب اين خانه را بپرستند، كه ايشان را از گرسنگى نجات داد، و ديگر احتياج ندارند به شام بروند، ((و امنهم من خوف )) يعنى راهزنان بپاس حرمت كعبه كارى به كار آنان ندارند.
مؤ لف : اينكه فرمود: ((بعد از آنكه خداى تعالى رسول گراميش را مبعوث فرمود)) انطباقش با سياق آيات سوره روشن نيست ، چون گفتيم سياق همه از داستان ابرهه و قبل از ولادت آن حضرت سخن دارد، و چه بسا اين قسمت جزو كلام امام نبوده ، و مرحوم قمى آن را از بعضى روايات ابن عباس استفاده كرده باشد.

سوره ماعون :
اوصاف تكذيب كنندگان دين : راندن يتيم ، عدم اهتمام به طعام مسكين ،سهل انگارى در نمازگزاران ، رياكارى و منع ((ماعون ))
فَذَلِك الَّذِى يَدُعُّ الْيَتِيمَ

كلمه ((دع )) به معناى رد كردن به زور و به جفا است ، و حرف ((فاء)) در كلمه ((فذلك )) براى توهم معناى شرط است ، و تقدير كلام ((ارايت الذى يكذب بالجزاء فعرفته بصفاته ، فان لم تعرفه فذلك الذى ...)) است ، يعنى آيا آن كس را كه روز جزا را تكذيب مى كند، از راه صفاتى كه لازمه تكذيب است شناختى ؟ اگر نشناختى پس بدان كه او كسى است كه يتيم را به زور از در خانه خود مى راند، و او را جفا مى كند، و از عاقبت عمل زشتش نمى ترسد، و اگر روز جزا را انكار نمى داشت چنين جراتى را به خود نمى داد، و از عاقبت عمل خود مى ترسيد، و اگر مى ترسيد به يتيم ترحم مى نمود.
وَ لا يحُض عَلى طعَامِ الْمِسكِينِ

كلمه ((حض )) به معناى تحريك و تشويق است ، و در كلام مضافى حذف شده ، تقديرش ((و لا يحض على اطعام طعام المسكين )) است ، يعنى مردم را به اطعام طعام مسكين تشويق نمى كند.