انتظار موعود

تحقيق انتظار موعود
 متشکل از 18 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
شايد همه ي ما بيش و كم از انتظار، طعمي تلخ و مفهومي دردآور و خاطره اي نخواستني به ياد داريم. نگاه كردن دائمي به ساعت، قدم زدن و گز كردن عرض كوچه، ديده دوختن به راه و آخر هم خستگي و درماندگي و بازگشت ... از انتظار برخي حوادث يا افراد، بيشتر خمودي و ركود به ياد داريم تا نشاط و تحرك. بيشتر سرگرداني و بي هدفي مي شناسيم تا روشنايي و آرمان گرايي. اما در اين مقال مي خواهم برايت چشم انداز انتظاري را ترسيم كنم؛ سازنده، سيال، محرك. اين انتظار شانه به شانه ي اميدواري است، تا اينكه آلوده به ياس باشد. نقطه ي پايانش روشن و آشكار چون روز است تا اينكه گمراه كننده و حيرت زا باشد. تداوم دارد، حركتي رو به پيش است، تا اينكه منقطع و بريده باشد و هرگز به بازگشت ختم نمي شود. خاطره ي اين انتظار، نه به خاطر رنج هاي لحظه به لحظه و دردهاي دائميش بلكه به خاطر مقصد و نتيجه و پايان شيرينش، به شيريني رؤياست.
بله، درست است كه صبر تلخي دارد، اما وقتي بر و ثمري دلكش و جانبخش در پي اش باشد، آن وقت تحمل كردني خواهد بود.

اهميت دين در قبولي عمل
اساساً رفتارهاي نيك و بد آدمي آنجا معنا پيدا مي كنند كه نزد خداي متعال محبوب باشند. نيكي هاي اخلاقي و رفتاري اگرچه به حكم عقل و نزد پيروان اديان مختلف پسنديده و مدح شده است و گاه مي تواند آثار دنيوي و بعضاً اخروي به جاي بگذارد، ولي اعطاي پاداش در قبال آن، بر طبق قاعده، بسته به پذيرفته شدنش در پيشگاه خداي متعال مي باشد. قبولي عمل، شرايطي دارد كه بخش عمده ي آن به خود فرد باز مي گردد و مجموعه ي آنها را مي توان تحت عنوان «دين» قرار داد. دارا بودن اين حقيقت، بسيار مهم و حياتي است. به اين خاطر كه فرموده ي اميرالمومنين (ع):
... لان السيئه فيه تغفر و الحسنه في غيره لا تقبل
به اين خاطر كه گناهي ]اگر[ در ]فضاي[ دين صورت گيرد (شخص ديندار مرتكب شود) بخشوده مي گردد و حسنه در غير ]دارا بودن[ آن پذيرفته نمي شود.
فرد ديندار، اگر هم گناهي كند، مي تواند با توبه و انابه و توسل به جبران مافات بپردازد و نافرماني خود را در معرض عفو پروردگار قرار دهد.