اسوه‏هاي تربيتي و اخلاقي در نهضت‏حسيني

تحقيق اسوه‏هاي تربيتي و اخلاقي در نهضت‏حسيني
 متشکل از 10 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
اسوه‏هاي تربيتي و اخلاقي در نهضت‏حسيني
ايرانيان همچون ديگر ملتها دين اسلام را به اين دليل پذيرفتند كه ديني آسماني است و فرامين آن خدايي و پيام آن با پيام فطرت سازگار است. در اين مكتب است كه ارزشهايي نظير شهادت و جهاد معني مي‏دهد و شهيد قداست و عظمت‏خاصي مي‏يابد و شهادت به كام مجاهد شيرين‏تر از عسل مي‏گردد. و به كوشش‏كنندگان راه حق مژده هدايت داده مي‏شود: «الذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا» (بقره /132) و مظاهر اين مكتب ارج مي‏يابند و شايسته‏ترين خوي هاي آسماني: ايثار، بيداردلي، ثبات بر طريق حق، فداكاري، مروت، وظيفه‏شناسي تجلي مي‏نمايد. نظر به اين كه در اين مقال سخن از اسوه‏هاي تربيتي و اخلاقي است. نخست تربيت و اخلاق را به اجمال تعريف مي‏كنيم سپس به معرفي مظاهر و نمونه‏هاي تربيت و اخلاق در نهضت‏حسيني مي‏پردازيم:
تربيت عبارت است از پرورش و تقويت استعدادهاي مثبت و كاهش استعدادهاي منفي و ايجاد هماهنگي لازم بين آنها.
«اخلاق جايگزيني عادتهاي شايسته به جاي ناشايسته است عادتهايي كه شرع مقدس اسلام جزئيات آن را مشخص كرده است‏» 1
 اخلاق بخشي از حكمت عملي است كه در حوزه فرهنگ اسلامي عبارت از اين است كه امور مربوط به خود و خانواده و جامعه و سياست‏برنامه‏ريزي شود و چنين اخلاقي را كتاب و سنت مي‏سازد. و در رفتار بزرگان تبلور پيدا مي‏كند.»2
در زندگي امامان شواهد بسياري داريم كه آنان در عين حال كه تعاليم انسان دوستانه را ياد مي‏دادند «خود نيز در مقاطع مختلف: در گرماي ظهر و سرماي سخت نيمه‏شب، دست‏به عمل زده در هر مقياس كه ممكن بوده است‏خوراك و وسيله زندگي براي بينوايان حمل مي‏كرده‏اند.»3  و پيروان خود را عملا تعليم مي‏داده‏اند. خاندان ولايت و ياران باوفاي حسين‏عليه‏السلام در قضيه كربلا نيز همان‏طور كه در رعايت آداب و دستورات اخلاقي و انجام امور شايسته مظاهر اخلاق بودند و در تدبير و سياست و اجراي احكام عبادي و تربيتي نيز بهترين سرمشق به‏شمار مي‏آمدند. آنان به جهانيان آموختند كه فرامين قرآني تنها براي گفتن و نوشتن و شنيدن نيست‏بلكه براي اجرا و عمل است.»4 آنان در صحنه پيكار حضور يافتند و با آفريدن حماسه‏اي عظيم تعهد خود را به انجام رسانيدند.

جلوه‏هايي از حقيقت اسلام
رفتار امام حسين (ع) در هر زمينه بيانگر ارزشهايي نظير: انسانيت، جوانمردي، شفقت و محبت‏بود لذا وقتي از دور متوجه حركت نيروي مهاجم مي‏شود، با اين كه از موقعيت و فرصت مناسبي برخوردار است‏به روش پدر بزرگوار خود علي‏عليه‏السلام در صفين عليه آنان حركتي انجام نمي‏دهد و در مسير انسان‏دوستي و جوانمردي و محبت تا آن جا پيش مي‏رود كه تشنگي سپاهيان مزاحم را تحمل نمي‏كند در سيراب كردن افراد و روش سيرآب شدن اسبان مراقبت مي‏نمايد. «در كربلا در نهايت‏شدتها و فشارها نيز مراقب است كه ابتدا شروع به جنگ نكند»5  چنان كه به هنگام مواجهه با «حر» در پاسخ يكي از همراهان كه به وي پيشنهاد مي‏كند