پروپوزال ارزیابی اثر كيفيت زندگي كاري و رفتار شهروندي سازماني بر اثربخشي سازماني

پروپوزال ارزیابی اثر كيفيت زندگي كاري و رفتار شهروندي سازماني بر اثربخشي سازماني

دارای 21 صفحه وبا فرمت ورد وقابل ویرایش می باشد.

عنوان پروپوزال:  ارزیابی اثر كيفيت زندگي كاري و رفتار شهروندي سازماني بر اثربخشي سازماني

تعداد صفحه: 21 صفحه
فونت: B ZAR
فاصله سطرها: 1.15
منابع فارسی و لاتین: دارد
پرسشنامه و ضمائم: دارد
بندهای پروپوزال: عنوان، مقدمه، بیان مسئله، اهمیت و ضرورت تحقیق، اهداف پژوهش (هدف اصلی، اهداف جزئی)، فرضیه های پژوهش، تعریف مفاهیم پژوهش (تعریف مفهومی، تعریف عملیاتی)، روش تحقیق، طرح پژوهش، ابزار اندازه گیری، روش تجزيه و تحليل داده ها و...



بیان مساله
  علت وجودی هر سازمان نیل به اهدافی است که آن سازمان را شکل می دهد که همانا اثربخشی و بهره وری سازمانی است. تحقق اهداف سازمان در گرو همکاری و هماهنگی تمامی عواملی است که تعامل قانونمند آنها با یکدیگر به وجود سازمان معنا می بخشد. در این میان نقش یک عامل، بارزتر و برجسته تر از سایر عوامل است و آن نیروی انسانی در تمام سطوح سازمان است که باید به آن به عنوان یک عامل ذی شعور و دارای نیازهای مادی و معنوی، اهداف فردی و توقعات گروهی و سازمانی بیش از سایر عوامل توجه شود(سروش،1381).
 اینکه چگونه نگرش و رفتارهای سازمانی در اثربخشی سازمانی سهیم می شود، موضوعی است که سازمان ها می خواهند براي توضیح عملکردشان بدانند. يکي از آفت هاي مهم مديريت، بــــي توجهي به کيفيت زندگي کاري کارکنان سازمان مي باشد. اين بی توجهی، اثر بخشي و کارايي سازمان را به شدت کاهش مي دهد. به دليل عـدم شناخت مديران سازمان از کيفيت زندگي کاري، اين مقوله، تناسب و اندازه‌هاي واقعي خود را در سازمان ها از دست داده است. در چند سال اخير يكي از دغدغه هاي اصلي و عمده مديران بهبود عملكرد كاركنان و ارتقاء آن تا حد بهينه و مطلوب جهت نيل به اهداف سازمان بوده است، اما با توجه به وجود عوامل و شاخص هايي كه در بحث كيفيت زندگي كاري وجود دارد و وجود يك سري عواملي كه كيفيت زندگي كاري كاركنان را تحت تاثير قرار مي دهد  اين امر باعث توجه مديران به اين مقوله شده است. اما با توجه به تعريف كيفيت زندگي كاري، وجود عوامل فيزيكي و مناسب و همچنين ساختار و ساختمان بهينه و مناسب مي تواند به عنوان عاملي در جهت بهبود عملكرد كاركنان و ايجاد رضايت شغلي آنان باشد(سراجي، 1385).