اثر بخشی مداخلات روانشناختی بر آسیب های روانی(استرس، اضطراب و افسردگی) وکیفیت زندگی بیم

دانلود فایل کامل اثر بخشی مداخلات روانشناختی بر آسیب های روانی(استرس، اضطراب و افسردگی) وکیفیت زندگی بیم
در قالب فایل word و متشکل از 13صفحه قابل ویرایش

بخشی از محتوا ::
چکیده

هدف از پژوهش حاضر، مروری بر پژوهش هایی است که به اثر بخشی مداخلات روانشناختی برآسیب های روانی(استرس، اضطراب و افسردگی) و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس می باشد. مرور پژوهش های انجام شده در زمینه تاثیر مداخلات روان شناختی نشان می دهد که این مداخلات بخوبی باعث بهبود اختلالات روانی (اضطراب، افسردگی و استرس)و افزایش کیفیت زندگی این بیماران می شود. اغلب بیماران پوستی احساس اضطراب، عدم اطمینان و درماندگی را بیان می کنند. بیمار ممکن است درباره رفتارها یا اقداماتی که کمک به پیشرفت مشکلات، بدون آگاهی از اینکه چه زمانی و چگونه ایجاد میشود، احساس نگرانی نماید. روشهای روانی مانند روانکاوی و هیپنوتیزم نیز همانند روشهای رفتاری و درمان شناختی-رفتاری برای درمان افراد مبتلا به اختلالات پوستی بسیار مفید می باشد. بنابراین با الهام از مبانی نظری و تحقیقات مشهود، و با توجه به ضرورت بررسی و کشف روش های مناسب روان درمانی برای بهبود اختلالات روان شناختی، چنین مداخلاتی باعث ایجاد پیشرفت های قابل توجهی در بهبود رفاه و کیفیت زندگی این بیماران ایجاد می کند. در نتیجه پژوهش حاضر به اثر بخشی مداخلات روانشناختی بر آسیب های روانی(استرس، اضطراب و افسردگی) و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پسوریازیس پرداخته است.

واژه های کلیدی: کیفیت زندگی، اختلالات روانی، پسوریازیس
مقدمه
فرضیه ی علت روانی پسوریازیس برای نخستین بار در قرن نوزدهم مطرح شد، به نحوی که در مطالعه ی انجام شده توسط ویتکاور وهمکارانش۱ بر روی گروهی از کارکنان نظامی، تاثیر عوامل روانی را برشروع تظاهرات بالینی پسوریازیس در۴۰ درصد از افراد مورد مطالعه مشاهده کرد. پس از آن، مطالعات گوناگونی در زمینه ی ارتباط شدت بیماری و عوامل روانی به عنوان آغازگر و یا تشدیدکننده ی بیماری پسوریازیس انجام گرفت .[۵]

پسوریازیس۱ یک بیماری التهابی مزمن است که تقریبا ۰/۲ افراد جامعه را درگیر می کند .[۳۰] علایم بیماری بصورت پلاک های پوسته ریز قرمز رنگ در نواحی مختلف بدن می باشد.[۳۳] تظاهرات پوستی بیماری در ۵ تا ۲۰ درصد موارد همراه با آرتریت می باشد .[۴۰] شایعترین شکل بیماری، پسوریازیس ولگاریس۲ است که بصورت پلاک های حلقوی در مناطقی از بدن مثل آرنج ها و پایین کمر و اطراف ناف بروز می کند .[۲۵]

شیوع بیماری در بین زنان و مردان مساوی است.[۴۲] عوامل درونی و بیرونی متعددی بعنوان محرک بیماری شناخته شده اند. از عوامل درونی می توان سیتوکین های پیش التهابی و از فاکتورهای محیطی می توان به نور آفتاب، عفونت، تروما و داروها اشاره کرد. سیر بیماری غیر قابل پیش بینی بوده و بهبود ناپذیر است.[۲۱] این بیماری در نقاط مختلف دنیا متغیر است و در نواحی شمالی و فصل زمستان بیشتر و در مناطق جنوبی و فصل تابستان کمتر دیده می شود.[۳۶] این بیماری در شمال و غرب اروپا و شمال آمریکا شایعتر و در بین زردپوستان شیوع آن کم و انتشار آن در سیاه پوستان از همه کمتر می باشد.وضعیت اجتماعی-فرهنگی و اقتصادی جوامع مختلف در انتشار این بیماری دخیل می باشند .[۳۱]

در سال های اخیر، در مورد ارتباط بین عوامل روانی و ظهور یا تشدید علایم بیماری اتفاق نظر جهانی وجود دارد. بنابر مطالعات اخیر، ۳۷ الی ۵۰ درصد از بیماران، تشدید علایم بیماری را به دنبال هیجان های عصبی و احساس افسردگی گزارش نموده اند. از سوی دیگر بر منشأ روان تنی بیماری نیز تأکید شده است و از عوامل تنش زا به عنوان مهمترین عوامل آغازگر و یا تشدید کننده ی روند بیماری یاد شده است.[۲۲]
در طی سالیان گذشته، مطالعات روان شناختی انجام شده در مورد بیماری پسوریازیس، این نتیجه به دست آمده که افراد مبتلا به این بیماری از کیفیت زندگی پایین و میزان افسردگی و اضطراب بالایی رنج می برند.[۴۸]

تیزدل۱۹۹۹ ۳ همسو با مطرح شدن مباحث فرا شناختی در زمینه اختلالات هیجانی دیدگاه خود را به فراشناخت ربط داد. تفکر ناکارآمد در اختلال افسردگی اساسی را نوعی نقص در بازبینی فراشناختی می دانند.آگاهی فراشناختی اشاره بر این دارد که میل ها، فکرهای منفی و احساس های دلهره آور همه حوادث و رویدادهای گذرای شناختی هستند در مقابل آن چیزی که بازتاب حوادث عینی و موجه دید ماست.[۴۶]
پسوریازیس، بیماران را وادار به یک عمر پنهان کاری می کند. بیماران ممکن است از ترس اینکه دیگران به بیماری آنها پی ببرند، از تفریحاتی مانند آفتاب گرفتن که می تواند بیماری آنها را محو کند اجتناب کنند.درمان های متفاوتی برای بیماری وجود دارد. هدف از درمان به حداقل رساندن وسعت و شدت ضایعات به میزانی است که بیماری تأثیر کمتری بر کیفیت زندگی بیماران داشته باشد حال این درمان هم به صورت دارودرمانی و هم روان درمانی دارای اهداف یکسان می باشد.[۲۶]
طی سال های اخیر پیشرفت های زیادی در درمان پسوریازیس حاصل شده است. با این وجود در موارد محدود به پوست درمان موضعی همراه با استفاده از آنتی بیوتیک های خوراکی هم چنان خط اول درمان این بیماری است. درموارد مزمن و یا شدید درمان سیستمیک و فتوتراپی در کاهش علایم و فرونشاندن شدت بیماری کمک کننده است. در افراد مبتلا به پسوریازیس اختلالات روانپزشکی متعدد به صورت قابل توجه دیده می شود. حتی اگر بیماری فقط محدود به درگیری پوستی باشد، باید سریعاً درمان را آغاز کرد تا از ایجاد اختلالات روحی-روانی جلوگیری و کیفیت زندگی افزایش یابد.[۱۵]

درمان موضعی شامل عواملی مانند تار، اسید سالیسیلیک و عوامل کراتولیتیک می باشد. فتوتراپی یک درمان سالم و مؤثر برای بیماران با وسعت زیاد بیماری است. از درمان سیستمیک یا درمان دست و پا با پسورالن همراه با پرتوی فرابنفش B با طیف باریک ([NBUVB]narrow band UVB) یا پسورالن و پرتو فرابنفش(UVA)(PUVA) A می توان استفاده کرد. درمان سیستمیک بایستی برای موارد شدید و ناتوان کننده ی بیماری و آرتریت پسوریازیسی استفاده شود.

با توجه به عدم بهبود دائمی بیماران توسط داروها، مداخلات روان پزشکی باعث بهبود زندگی این بیماران می شود [۴۸] در بیمارانی با اختلالات پوستی مثل کهیر، اگزما۱، پسوریازیس، آکنه و آلوپسی آرئاتا ۲ که دراین رابطه قرار می گیرند، تأثیر استرس ممکن است عامل سبب شناختی بسیار مهمی باشد .[۴۷] به طوری که در ۴۰ تا۰/۹۰ موارد قبل از بروز یا تشدید پسوریازیس، استرس های روحی (و خصوصا اضطراب) وجود داشته است.[۱]

برخی مطالعات بیان نموده اند که استفاده از روشهای درمانی با تکیه براصول روانشناختی به بهبود قابل ملاحظه ی تظاهرات بالینی پسوریازیس در طول ۶ هفته پس از آغاز درمان منجر شده و این بهبودی تا ۶ ماه پس از روشهای درمانی فوق تداوم داشته است.