مبانی نظری وپیشینه تحقیق برنامه ريزي استراتژیک

مبانی نظری وپیشینه تحقیق برنامه ريزي استراتژیک
دارای 48 صفحه وبا فرمت ورد وقابل ویرایش می باشد.

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)
همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه
توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
منبع :    انگلیسی وفارسی دارد (به شیوه APA)
نوع فایل: WORD و قابل ویرایش با فرمت doc

بخش هایی از محتوای فایل پیشینه ومبانی نظری::

برنامه ­ريزي استراتژیک

يكي از روش­هاي شناسايي ماهيت برنامه­ريزي استراتژیک بررسي تفاوت آن با ساير روش­هاي برنامه­ ريزي است. امروزه در سازمان­هاي پيشرفته و در سطوح مختلف سازمان­ها، برنامه­ريزي به سه صورت اساسي برنامه ­ريزي استراتژیک، برنامه­ ريزي ترفندي و برنامه ­ريزي عملياتي به شرح زير جلوه گر مي­شود.

الف) برنامه ريزي استراتژیک:
در اين برنامه­ ريزي، اهداف و خطوط كلي و رسالت سازمان در بلندمدت تعيين مي­شود. اين نوع برنامه­ريزي جامعيت داشته و در سطوح عالي سازمان شكل مي­گيرد؛ در اين نوع برنامه ­ريزي چارچوبي مشخص براي برنامه­ ريزي ترفندي و برنامه ­ريزي عملياتي ترسيم مي­شود. اين برنامه داراي ديد بلندمدت است. در حكم چتري است كه كل سازمان را به نحوي در بر مي­گيرد.

ب) برنامه ­ريزي ترفندي:
اين برنامه ­ريزي كه در آغاز در سازمان­هاي نظامي به كار گرفته شد، فرايندي است كه به وسيله آن، مديراندسته­اي از فعاليت­هاي مرتبط را در اجراي يك راهبرد تصوير مي­كنند. به عبارت ديگر، برنامه­ريزي ترفندي به مسائلي مربوط مي­شود كه براي رسيدن به هدف ­هايي، توسط برنامه ­ريزان سطوح عالي سازمان ترسيم مي­شوند. اين نوع برنامه­ريزي شامل تدوين هدف­ها و انتخاب وسايل لازم براي دستيابي به آن هدف­ها است. چارچوب زماني برنامه­ ريزي ترفندي، كوتاه­تر از برنامه­ ريزي استراتژیک است. در نهايت، اين برنامه­ريزي به وسيله سطوح مياني سازمان انجام مي­گيرد.

ج) برنامه ­ريزي عملياتي:
فرايندي است كه به وسيله آن، مديران اجرايي، فعاليت و گام­هاي ويژه­اي را در راستاي رسيدن به اهداف مورد نظر ترسيم مي­كنند. برنامه­ريزي عملياتي چارچوب زمانی كوتاه­تري نسبت به دو برنامه­ريزي استراتژیک و ترفندي دارد؛ اين نوع اغلب توسط مديراني صورت مي­گيرد كه مسئوليت محدود براي اجراي هدف­هاي محدود دارند.

لازم به ذكر است كه مرز بين برنامه­ريزي استراتژیک، ترفندي و عملياتي كاملاً روشن نيست؛ تفاوت بين اين سه برنامه­ريزي نسبي است.

در خصوص تفاوت بين برنامه­ ريزي استراتژیک و برنامه­ريزي بلندمدت مي­توان به موارد ذيل اشاره كرد:

1-  برنامه ­ريزي بلندمدت تنها بر بخش­هايي از سازمان تمركز دارد؛ اما گستره برنامه­ريزي استراتژیک سراسر سازمان را در بر مي­گيرد. تمايز ديگر اين كه برنامه­ريزي بلندمدت آينده را به صورت انتخابي مي­نگرد؛ در صورتي كه برنامه­ريزي استراتژیک آينده را به صورت كلي در نظر مي­گيرد؛

2-   برنامه­ ريزي بلندمدت به طور كلي تصويري است از وضعيت مطلوب آينده و تداوم يا گستره چيزي كه از قبل وجود داشته است. اين وضعيت­ها يا اهداف نهايي، تصويري مطلوب از آينده يا گستره­اي از وضعيت موجود هستند. تحقق اين اهداف ممكن است نيازمند انجام تغييراتي در برخي از روش­هاي انجام كار يا افزايش در هزينه­ هاي مالي و منابع انساني باشد؛ اما فعاليت اساسي سازمان همچنان يكسان باقي مي­ماند؛ اين امر در برنامه ­ريزي استراتژیک صادق نيست؛

3-   برنامه­ ريزي استراتژیک، به دليل بروز تغيير يا تغييرات مهم در محصولات يا خدمات آينده سازمان مطرح مي­شود. با تغيير محيطي كه سازمان در آن عمل مي­كند، كاركنان سازمان احساس مي­كنند فرصت جديدي براي انجام برخي امور تازه يا متفاوت وجود دارد كه در واقع تداوم امور قبلي نيستند. اين حركت به سوي زمينه­اي جديد يا بعدي تازه، گام يا جهش به درون چيزي ناشناخته است؛ اين همان چيزي است كه از آن به عنوان برنامه ­ريزي استراتژیک نام برده مي­شود؛

4-   برنامه­ ريزي استراتژیک درصدد شناسايي و حل مسايل استراتژیک است؛ در حالي كه برنامه­ريزي بلندمدت بر تعيين اهداف، مقاصد و تدوين برنامه­ هاي عملياتي براي نيل به اين اهداف تأكيد دارد؛

5-  برنامه ­ريزي استراتژیک بيشتر از برنامه­ ريزي بلندمدت بر ارزيابي محيط داخل و خارج سازمان تأكيد دارد؛

6-   برنامه ­ريزي استراتژیک نيازمند تغييرات كيفي بوده و شامل تعداد زيادي برنامه است كه براساس مقتضيات محيط انجام خواهند شد؛ در حالي كه برنامه ­ريزي بلندمدت شامل انتظارات معيني است كه براساس وضعيت موجود تدوين مي ­شود.

برنامه ­ريزان استراتژیک معمولاً محدوده احتمالي از آينده ممكن را در نظر گرفته، تصميمات و فعاليت­هاي خود را در اين محدوده به عمل مي­آورند؛ در حالي كه برنامه­ ريزان بلندمدت يك آينده قطعي را براي خود در نظر گرفته، برنامه­ ها و فعاليت­هاي خود را براي آينده­اي كه بيشترين احتمال وقوع را دارد، تنظيم مي­نمايند؛ در صورت بروز تغييراتي در آينده فرضي، امكان اصلاح چنين برنامه­اي وجود ندارد؛